Παύλος Παυλίδης: Μαθήματα Ζωής

Το ότι γράφεις τραγούδια, δε σημαίνει ότι είσαι και ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης. 

Το να μοιραστείς πράγματα όταν είσαι εσωστρεφής – που δεν ξέρω στ’ αλήθεια πόσο είμαι – είναι πιο επείγον. Δεν πρέπει να συνδέουμε την επικοινωνία με την εξωστρέφεια. Το κάνουμε όμως και γι’ αυτό έχουμε τα αποτελέσματα πολύ παράξενα.

Μερικές φορές θυμάμαι πως ήμουνα μικρότερος και δε με αναγνωρίζω. Δηλαδή αν συναντούσα εκείνο τον Παύλο θα έπρεπε να του εξηγήσω ένα σωρό πράγματα που δεν κάνει καλά. Θα του έλεγα «έχεις πολύ δουλειά ακόμη να κάνεις μέσα σου». Ε, κάτι έχω κάνει.

Όταν η υπόθεση ροκ περνάει σε επαγγελματικό επίπεδο, συνειδητοποιείς ότι αυτό το πράγμα καθορίζει τον τρόπο ζωής σου. Μπαίνει σε μία ράγα. Βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα. Όχι κατ’ ανάγκη καλύτερα. Αυτό το έχω αισθανθεί στο πετσί μου.

Δε μπορείς να είσαι ούτε όλη την ώρα ανέμελος, ούτε όλη την ώρα σκεπτόμενος.

Δεν είναι στο χαρακτήρα μου να κοιτάζω πολύ μπροστά. Ποτέ δεν έκανα κάποιο σχεδιάγραμμα του μέλλοντός μου. Πάω όπου με πάει. Όταν στρίβει ο δρόμος, στρίβω κι εγώ. Απλά καμιά φορά εγώ στρίβω και στην ευθεία.

Μη νομίζεις ότι και η «Ξεσσαλονίκη» που τραγουδούσα κάποτε ήταν καμία πόλη του ξεσαλώματος. Ήταν λίγο σαν το «τι Λωζάνη, τι Κοζάνη» όλο αυτό. Δεν υπάρχει λόγος να δημιουργούμε υπέροχα φαντάσματα του παρελθόντος.

Πάντα με τις παρέες μου είχαμε μία ξεκάθαρη αίσθηση ότι ζούμε σε μία κατά βάση συντηρητική πόλη. Κάτι το οποίο ισχύει ακόμη. Απλώς στη δεκαετία του 80 δε μπορούσαμε να φανταστούμε ότι οι φοιτητές στα πάρτι τους θα μπορούσαν να καλέσουν την Κοκκίνου. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω;

Η Θεσσαλονίκη θα μπορούσε να είναι η Βαρκελώνη των Βαλκανίων. Αντί αυτού έχει γίνει, στην επιφάνεια τουλάχιστον, ένα τεράστιο μπουζουξίδικο. Και μάλιστα μετρίας εμβέλειας.

Προσπαθώ να προχωράω επιτρέποντας στον ευατό μου και ως ακροατής να μου ζητάει πράγματα.

Φωτεινός είναι ο αληθινός άνθρωπος. Όχι ο ματζόρε, ο αλέγρος, ο πολύχρωμος.

Δε μου αρέσει να συγχέουμε τη φωτεινότητα με τα εμπριμέ. Οι μεγαλύτεροι μου ήρωες έχουν ένα φωτεινό έργο που είναι γεμάτο από σκοτεινές τρύπες της ψυχής τους. Αλλά είναι σπουδαίο το ότι τις κατέγραψαν και μας παρέδωσαν το χάρτη της ψυχής τους.

Εδώ και δύο χρόνια κοιτάζω μία φράση που έχω γράψει σε ένα κομμάτι χαρτί. «Αυτός που έφταιγε για όλα». Δεν έχω αποφασίσει ακριβώς τι έκανε. Αλλά μυρίζομαι ότι κάτι ουσιαστικό θα πω αν καταφέρω να δω τη συνέχεια αυτής της φράσης εντός μου.

Δεν κοιτάζω ποτέ μέσα σε αυτή τη στέρνα από την οποία βγαίνουν τα τραγούδια μου. Νομίζω ότι τις πιο πολλές φορές αν κοιτάξω, δε θα δω τίποτα.

Λένε ότι όσο πιο πολύ κυνηγάς κάτι, τόσο αυτό απομακρύνεται. Γι’ αυτό κι εγώ αφήνω τα τραγούδια να έρθουν μόνα τους, δεν εκβιάζω την πηγή. Αλλιώς φαίνεται το κάλπικο του πράγματος.

Το ότι γράφεις τραγούδια, δε σημαίνει ότι είσαι και ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης.

Μου έχει τύχει να είμαι έξω και να βλέπω τον κόσμο να πανηγυρίζει ακούγοντας ένα παλιό τραγούδι που έγραψα με τα Ξύλινα Σπαθιά που δε μου αρέσει πια, και να θέλω να φύγω τρέχοντας. Δε μου αρέσουν «αυτά» τα Ξύλινα Σπαθιά με τίποτα. Ευτυχώς μου αρέσουν τα «άλλα» Ξύλινα Σπαθιά.

Η όποια φασαρία γίνεται όλα αυτά τα χρόνια περί εμού, έχει να κάνει κυρίως με τους στίχους. Αυτή η σχέση αγάπης που έχω αναπτύξει εξ αποστάσεως με τους ανθρώπους, που τη γιορτάζουμε στις συναυλίες, έχει να κάνει με αυτό το κομμάτι.

Τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι τελικά δεν είναι στο χέρι σου η πορεία που θα ακολουθήσει το κάθε σου τραγούδι, παθαίνεις ένα μικρό σοκ.

Ακούς ξαφνικά την κάθε Βανδή να λέει ένα κομμάτι σου, που για σένα μπορεί να σημαίνει ένα κάρο πράγματα – ένα απόγευμα με καύσωνα στην παραλία της Θεσσαλονίκης, που έχουν πάει όλοι διακοπές και εσύ είσαι μόνος και αισθάνεσαι παγιδευμένος – και συνειδητοποιείς ότι μάλλον δεν έχει ιδέα τι είναι αυτό που τραγουδάει. Οπότε λες, οκ, εντάξει.

Μπορώ πολύ εύκολα να καταλάβω γιατί το «Λιωμένο παγωτό» εξακολουθεί να είναι ένα καλοκαιρινό χιτ. Δε θα περίμενα να ταξιδεύουν τόσο πολύ στα ραδιόφωνα οι «Συμμορίες της ασφάλτου» για παράδειγμα.

Θα μου φαινόταν αστείο να το απαγορέψω. Σιγά το άσμα δηλαδή.

Άλλοτε σε βρίσκει πιο δυνατό όλη αυτή η ιστορία του ροκ. Και άλλοτε σε βρίσκει πιο αδύναμο.

Όπως λέει και ο Αγγελάκας, «είμαι τυχερός, ευχαριστώ!».

(Όπως δημοσιεύτηκε στο Esquire Αυγούστου 2010)