Κάποτε έπαιζε μπάσο στους Public Image Limited. Μετά έπαιξε τη ζωή του κορώνα-γράμματα σε περίπλοκες, ναρκωμένες διαδρομές. Σήμερα, «καθαρός» εδώ και πολλά χρόνια, αποτελεί ιερή αγελάδα της world music. Και 30 χρόνια μετά τον θάνατο του πάλαι ποτέ κολλητού του, Sid Vicious, ο Jah Wobble αποφάσισε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, αναλαμβάνοντας, για λογαριασμό του BBC Radio 4, την παραγωγή ενός ντοκιμαντέρ για τα έργα και τις επικίνδυνες ημέρες του αυτοκαταστροφικού punk αρχέτυπου.
Πρόσφατα δήλωσες στον Jon Savage ότι κατάφερες μετά από πολλά χρόνια να συμπαθήσεις ξανά τον Sid.
Αν και ήταν παιδικός μου φίλος, για πολλά χρόνια ήμουν νευριασμένος με την πάρτη του. Τον είχα καταχωρήσει ως ένα γαμημένο πρεζόνι, καταλαβαίνεις; Όταν μεγαλώνεις, όμως, είναι ωραίο να επανεξετάζεις καταστάσεις και πρόσωπα με έναν πιο ευγενικό τρόπο.
Γι’ αυτό αποφάσισες να αναμιχθείς στο “In Search Of Sid”;
Μου έχουν ζητήσει να δώσω αμέτρητες συνεντεύξεις σε περιοδικά για τον Sid. Επειδή γράφω κριτικές βιβλίων στον Independent, έπεσε στα χέρια μου μία έκδοση για τον Sid που μου φάνηκε πραγματικά άχρηστη. Ήταν ένα άθλιο βιβλίο. Σκέφτηκα ότι ίσως να είχε έρθει η ώρα για να κάνει κάποιος κάτι που να είχε νόημα, να ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Κάτι που να σεβόταν τον νεκρό Sid.
Πιστεύεις ότι η πορεία των Sex Pistols θα ήταν διαφορετική χωρίς αυτόν τον «τρομερό» μπασίστα;
Νομίζω ότι θα ήταν το ίδιο προκλητικοί. Αλλά πιθανότατα να έκαναν καριέρα μεγαλύτερης διάρκειας. Το γεγονός, όμως, ότι ο Sid ήταν μέλος τους και το ότι ξαφνικά έγιναν μαγνήτης όλου του τσίρκου των punks, αποσυντόνισε ακόμη και τους ίδιους από το γεγονός ότι ήταν μία πολύ καλή γαμημένη μπάντα. Έστω και αν ο μόνος σωστός μουσικός ανάμεσά τους ήταν ο Glen Matlock.
Για τον Malcolm McLaren έχεις την ίδια γνώμη με τον John;
Ο John τον μισεί μέχρις εσχάτων. Εγώ δεν είμαι τόσο σκληρός. Πιθανότατα, αν είχα συνεργαστεί μαζί του να ήθελα να τον σκοτώσω. Αλλά δεν έτυχε. Είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Αν και με τις μαλακίες του, κατέστρεψε μόνος του την βασική πηγή εισοδήματός του. Φυσικά εννοώ τους Pistols.
Συμφωνείς με όσους λένε ότι το καλύτερο στοιχείο του punk ήταν ότι ξεθύμανε γρήγορα και έτσι μπόρεσαν να βγουν στην επιφάνεια πραγματικά ενδιαφέροντα πράγματα στη συνέχεια;
Όταν γεννήθηκε το punk ήταν μία ενδιαφέρουσα περίοδος. Μόλις ξεκινούσε η ιστορία της ελεύθερης αγοράς, και οι τραπεζίτες άρχιζαν να κάνουν «θαύματα» με τη συνεργασία πολιτικών, που ήταν πιόνια, έπαιζαν τον ρόλο που τους έδιναν οι κεφαλαιούχοι. Μια τέτοια, όχι ιδιαίτερα καλή “ηθοποιός” ήταν η Μάργκαρετ Θάτσερ. Την άνοιξη του 1976 το punk είχε μία πηγαία ενέργεια που οφειλόταν στην οργή της εργατικής τάξης. Το καλοκαίρι του 1977, όλοι νιώθαμε ότι είχε ήδη τελειώσει. Δεν είχε πια ενδιαφέρον. Μόνο αρνητική ενέργεια. Το post-punk ήταν ένα γνήσια ερασιτεχνικό και εξπρεσιονιστικό ρεύμα, κάτι πραγματικά νεωτεριστικό, σε αντίθεση με το punk που ήταν απλά πιο γκαζωμένο rock ‘n’ roll.
Σε έχει κουράσει καθόλου το ότι για πάντα θα είσαι ο “Jah Wobble από τους PiL”;
Όταν έφυγα από τους PiL δε σταμάτησα να είμαι δημιουργικός. Αλλά δε μπορώ να κατηγορήσω κανέναν άλλο πέρα από τον εαυτό μου για το ότι τα σκάτωσα, γιατί έπεσα με τα μούτρα στο ποτό και στα ναρκωτικά. Όταν τελικά κατάφερα να επιστρέψω, ανακατεύτηκα λίγο με το rave και ασχολήθηκα πολύ με την world music. Οι δημοσιογράφοι που μου έπαιρναν συνέντευξη, ποτέ δεν ανέφεραν τους PiL. Οι μετοχές του post-punk στα early 90s, δεν είχαν μεγάλη αξία. Βέβαια τώρα με ρωτάνε συνέχεια. Και δε με πειράζει καθόλου.
Είδα τους Sex Pistols live το περασμένο καλοκαίρι, και παρόλο που το διασκέδασα, το θέαμα του John ήταν κάπως θλιβερό.
Εμένα μου αρέσει που τον βλέπω να το διασκεδάζει. Τον συμπαθώ αυτόν τον μαλάκα. Και στην τελική, έστω και τώρα, ας βγάλουν μερικά παραπάνω χρήματα αν μπορούν.
Εσύ θα έμπαινες σε μία τέτοια διαδικασία με τους PiL;
Πριν από δύο χρόνια, ένας promoter μου τηλεφώνησε και μου πρόσφερε 1 εκ. λίρες για να δώσουμε δέκα συναυλίες με τους PiL. Ήμουν στο αυτοκίνητό μου, πηγαίνοντας προς το Λονδίνο για να συναντήσω τον John για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια. Υποθέτω ότι τηλεφώνησαν σε μένα γιατί πίστευαν ότι είμαι το πιο λογικό άτομο στους PiL. Συνάντησα λοιπόν τον John, πιάσαμε την κουβέντα για το πως έχει αλλάξει το Λονδίνο με τα χρόνια, λέγαμε αστεία και μαλακίες για το ποδόσφαιρο, και… ξέχασα να του το πω! Από τότε, κανένας δε μου έχει προσφέρει ξανά τόσα λεφτά. Δε θα απέκλεια να συνεργαστώ ξανά με τον John, αλλά με τον Keith (σ.σ. Levene) τα πράγματα είναι διαφορετικά. Νομίζω ότι παίρνει ακόμη ναρκωτικά, και δε θα ήθελα να βρεθώ στην ίδια μπάντα με ένα πρεζάκι. Ξέρεις τι πράγματα κάνουν τα πρεζάκια;
Οι PiL πέρα από τη μουσική, έμοιαζαν να έχουν μονίμως σηκωμένο το μεσαίο δάχτυλο απέναντι στη βιομηχανία. Έχεις ακόμη την ίδια άποψη για το χώρο;
Στη Βρετανία είμαι ένας από τους πιο μισητούς ανθρώπους ανάμεσα στα στελέχη των δισκογραφικών. Λένε πως είμαι ένα γαμημένο γουρούνι που δε φοβάται να πει αυτό που σκέφτεται. Δε μου καίγεται καρφί. Κάνω πολλά χρόνια αυτό που κάνω για να μπορώ να τους λέω “άντε γαμηθείτε”. Είναι μία απαίσια βιομηχανία. Και δε φταίνε μόνο οι κοστουμάτοι τύποι στα μεγάλα γραφεία. Φταίνε και πολλές από τις μπάντες. Είναι σαν αυτή η βιομηχανία να βγάζει τον χειρότερο εαυτό των ανθρώπων.
Στο “Rip it up and start again” του Simon Reynolds, είχες δηλώσει ότι την εποχή των PiL ήσασταν “συναισθηματικά ανάπηροι”. Τώρα έχει βελτιωθεί η κατάστασή σου;
Στα late 70s ήμασταν εντελώς αλλοπρόσαλλοι, σχεδόν διαταραγμένες προσωπικότητες. Όχι όλοι. Υπήρχαν ανάμεσα μας αρκετοί υποκριτές, που το έπαιζαν τρελοί άλλα ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν. Άνθρωποι που για μένα δεν είχαν διαφορά από τον Στάλιν. Στυγνοί οπορτουνιστές. Από την άλλη ήμασταν εμείς, που πράγματι ήμασταν “συναισθηματικά ανάπηροι”. Αλλά το να είσαι άνθρωπος, κατά κάποιο τρόπο σημαίνει ούτως ή άλλως ότι είσαι ένα δυσλειτουργικό ον που με το πέρασμα του χρόνου προσπαθεί να βελτιωθεί.
Μία συνέντευξη που είχα κάνει με τον Jah Wobble, όπως τελικά δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Soul, κάποια στιγμή μέσα στο 2009. Τη θυμήθηκα γιατί τις προάλλες παρήγγειλα το νέο άλμπουμ των PiL.
* Σοβαρά, Jah σημαίνει θεός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου