«Θεέ μου! Κάτι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτό!» Αυτό λέω στον εαυτό μου κάθε πρωί που κοιτάζομαι στον καθρέφτη.
Οι συμμαθητές μου στο σχολείο ήθελαν να γίνουν επιχειρηματίες, τραπεζικοί, ή αξιωματικοί στον στρατό. Εγώ ήθελα μια ζωή που θα μου επέτρεπε να ζω σαν τσιγγάνος, να ταξιδεύω, να τραγουδάω, να λέω ιστορίες.
Όταν ήμουν μικρός διάβαζα μανιωδώς βιογραφίες ηθοποιών. Υποθέτω ότι κάπως έτσι την πάτησα και ερωτεύτηκα αυτόν τον ανασφαλή και ασυνήθιστο τρόπο ζωής.
Κάθε φορά που προσεγγίζω έναν καινούριο ρόλο νιώθω σαν την πρώτη φορά. Για πάντα θα είμαι αρχάριος. Για πάντα δε θα ξέρω τίποτα.
Ναι ξέρω, με θεωρούν ποιοτικό ηθοποιό. Τόσο ποιοτικό που είναι σχεδόν αμαρτία να παίζω σε blockbusters σαν το «Πολύ σκληρός για να πεθάνει». Σε όλη μου τη ζωή προσπαθώ να μη με νοιάζει καθόλου τι σκέφτονται οι άλλοι για μένα.
Δεν έγινα ηθοποιός για να παίρνω βραβεία, αλλά για να συγκινώ το κοινό. Παρόλο που κανένα βραβείο δε με συναρπάζει, δε μπορώ όμως να κρύψω ότι νιώθω μία περίεργη ικανοποίηση όταν το πιάνω στα χέρια μου.
Κάποια βραβεία είναι πιο ωραία από άλλα.
Κάθε φορά που παίζω σε μια ταινία, εγκαταλείπω το σπίτι μου και πρέπει να ανέχομαι τα μενού των ξενοδοχείων που μένω. Δύσκολο πράγμα.
Στα γυρίσματα μιας ταινίας κάθε μέρα προσθέτεις μικρά πράγματα στο ρόλο που κατασκευάζεις, γνωρίζοντας ότι το τελικό αποτέλεσμα εξαρτάται μόνο από τον σκηνοθέτη.
Στο θέατρο, σε κάθε παράσταση πείθεις το κοινό ότι αυτό που κάνεις, το κάνεις για πρώτη φορά, για τα μάτια τους μόνο. Ακόμη και αν η παράσταση ανέβηκε πριν από μήνες. Ακόμη και αν έχεις πέσει στην παγίδα της επανάληψης και της βαρεμάρας.
Νιώθω τρομερή ανακούφιση κάθε φορά που συναντώ κάποιον άνθρωπο που δεν έχει ιδέα ποιος είναι ο Jeremy Irons.
Σε όλους τους ρόλους που έχω παίξει υπάρχουν μικρά κομμάτια του εαυτού μου. Όμως δεν έχω ιδέα πως είμαι στην πραγματική ζωή. Ούτε καν τι σημαίνει πραγματική ζωή.
Ποτέ δεν υπήρξα απόλυτα ικανοποιημένος με κάποια από τις δουλειές που έχω κάνει.
Συνήθως δε διαβάζω κριτικές. Εκτός και αν μου τις τρίψουν στη μούρη. Είτε είναι καλές είτε κακές, ξέρω ότι πάντα θα υπάρχει κόσμος που θα έχει την αντίθετη άποψη. Γι’ αυτό εκτιμώ περισσότερη τη δική μου κρίση. Είμαι αυστηρός κριτής.
Έχω γνώμη για τους πολιτικούς και τις πολιτικές τους, όπως όλοι μας. Αλλά δε θα έλεγα ότι είμαι πολιτικοποιημένο άτομο.
Στο παρελθόν έχω υποστηρίξει ανοιχτά τους Εργατικούς και άλλα αριστερά κόμματα. Δεν το μετανιώνω.
Τρέμω στην ιδέα ότι θα έρθει μία μέρα που θα βαριέμαι να σηκωθώ από το κρεβάτι μου.
Δε ζω μια συνηθισμένη ζωή. Καμία μέρα της ζωής μου δεν είναι ίδια με την προηγούμενη. Παραδόξως δεν είναι τόσο κουραστικό όσο ακούγεται.
Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Μέχρις αποδείξεως του εναντίου.
Η οικονομική κρίση δεν είναι το τέλος του κόσμου. Ούτε η ίδια η κρίση έχει τελειώσει ακόμη. Πάντως πιστεύω ότι τίποτα δε θα είναι το ίδιο μετά το τέλος της. Τουλάχιστον, το ελπίζω.
Δεν πιστεύω ότι η Τέχνη πρέπει να λειτουργεί σαν καταφύγιο για τους ανθρώπους τις περιόδους που τα πράγματα είναι άσχημα. Η Τέχνη πρέπει να είναι το φλάμπουρο στο μέτωπο της μάχης, να μας διδάσκει την αληθινή φύση της ζωής και πως πρέπει να τη ζούμε.
Δεν υπάρχει κανένας ρόλος που θα ήθελα να παίξω και δε μου δόθηκε η ευκαιρία. Θέλω να πιστεύω ότι δημιουργώ μόνος τις ευκαιρίες μου.
(Όπως δημοσιεύτηκε στο τ. Ιανουαρίου 2010 του Esquire)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου